අම්මා තාත්තා ගැහුවාම
'එයාලව මරන්න හිතෙනවා. දෙමවුපියෝ නිසා ඉවසනවා'
කියන ළමයි තමා දැන් ඉන්නේ.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ඒකටත් එක්ක මේ මං ගෑනි .................................
අපේ අම්මගෙන් නොසෑහෙන්න ගුටි පූජාවල් අරගත්ත
හිතුවක්කාර වහු දෙනක් තමා මං.
ඒ කාලේ ඉතිං ඔව්වා හරිම සාමාන්‍ය දේවල්.
ගුටිකන එකේ සීමාවක් කෙලවරක් නෑ නේ.
ඒ හැදිල තිවුණ 'පණුගායට' එහෙම බැට නොදුන්නානං
අද මෙහෙම ජීවත්වීම දවල් හීනයක්ම තමා.
මොනා උනත් දෙමවුපියෝ තඩි බෑවා කියලා මානව අයිතිවාසිකම් ඉල්ලන්න අපි ගියේ නෑ හොඳ වෙලාවට.
කොහොමිං හරි දවසක් අපේ අම්ම මට උන්හිටි ගමන් තඩි බෑවා.
මොන මගුලක්ද හැමදාම ගුටිකන එක කියලා
බැස්සා මං එළියට.
යනවා යන්න ගෙදරින්..
ඒ දවස්වල එකම පිස්සුව මඩොල්දූව වගේ එකකට පැනගෙන, හේනක් වවාගෙන ගේ පැලක් අටවගෙන, කැලෑවේ වීරයෝ වෙන එක.
ඒකට සෙට් වෙන්න තරං හයිරං කාරියක් උන්නෑ මට.
මොකද ඒ වෙනකොට මම යාන්තං හයේ පන්තියේ වගේ එතකොට.
අනේ ඉතිං මේ දිරිය දැරිවි රේල්පාර දිගේ කොට පැනගෙන එනකොට එනකොට
අපේ අම්මා පන්නාගෙන ඇවි්ල්ලා මාව අල්ලාගත්තා.
අහල පහල යන ඈයන්ගේ 'කාරුණික' උදව්වෙන්.
ආයෙත් හිතේ හැටියට ගුටි කාලා, හැන්දෑ වරුවම බලියලා,
ඊළඟ දවසේ ඉදං පුරුදු වහු ජීවිතේටම වැටෙනවා.
හැබැයි කරපු වරදත් ලැබුණ 'සත්කාරයත්' අමතක උනේ නෑ කිසිදාක.
අම්මලා තාත්තලා ගැන අබමල් රේණුවක තරහක් වෛරයක් මට නං ඒ කාලේ ඇති වුණේ නෑ..
~~~~~~~~~~~~~
කොම්පියුටර් යුගය ඇවිත්
කාලෙ වෙනස්
තාලෙ අලුත්
ළමයි වෙනස්
November 2016
No comments:
Post a Comment